Snoek op een spider.

Ik had al twee dagen binnengezeten, omdat het aldoor maar aan het regenen was. Normaal vind ik regen al niks maar dat wordt de laatste tijd alleen maar erger. Ik besloot toch maar te gaan vissen. De Schermer, een polder vlak bij mijn huis, leek me wel wat. Vismaat Martin was nog aan het klussen. Misschien zou hij later nog komen. Of misschien kwam hij alleen maar kijken en de hond uitlaten.
Bij het water was de regen nog niet echt op. Het waaide ook harder dan ik in mijn stoel thuis had gedacht. Er waaide een kletsnatte wind.
Ik pakte mijn driedelige splitcane uit de auto. Daar gooi ik het lekkerst mee met een vijflijn. En hoewel deze lijn nu al barstjes begint te vertonen kan hij nog wel een paar maandjes mee. Dan ga ik hem omdraaien en over driekwart jaar ben ik dan wel weer aan een nieuwe lijn toe. Ik hoor wel eens vliegvissers zeggen dat ze tien jaar met een lijn doen, maar dat ze dan ook alleen nog maar met de kern vissen. Gelukkig kosten de Millends (afgekeurde lijnen maar nog zeer goed te gebruiken) maar zeveneneenhalve euro anders werd dit een wel erg dure hobby.
Er moest een nieuwe punt aan de leader. Ik liet het onderste stukje nylon bij de knoop zitten, want daar kon mooi de tweede vlieg aan. Ik vis altijd als het mag met twee vliegen. Ik denk dat mijn leader dan beter in balans is. Onderop kwam een fluor Partridge and Orange en de bovenste was een PT and Golden Plover (een fazantestaart met goudplevier). Beide vliegen zijn spiders.
Het ging niet erg best. De weinige voorntjes die ik ving pakten allemaal de bovenste vlieg. Het enige leuke was een alver van een centimeter of 15 die de bovenste vlieg pakte toen hij nog nauwelijks gezonken was alsof het een droge vlieg was. Het ging nog harder regenen, dus ik naar de auto om mijn brood op te eten. Heerlijk droog en met een CD van Mozart op ook eigenlijk heel knus. Buiten stond de splitcane in de regen maar daar kan hij goed tegen, want hengelbouwer Joost heeft hem ruim in de lak gezet.

Verkassen.
Verderop had ik de wind wat meer van achteren dat viste wel zo plezierig. Vismaat Martin kwam ook. Zonder hond, hij heeft een zwarte herder, dus ging hij ook nog wel vissen. Net toen hij achter me stond kreeg ik een harde aanbeet en meteen zwom er een vis redelijk hard bij me vandaan. De splitcane stond in een mooie bocht en al snel zag ik het: een snoekje had een nimf gepakt. Ik dacht nog dat het de onderste wel zou zijn, want onderop had ik de Orange and Partridge vervangen door een kleine Lite Brite. Al snel zag ik dat het toch de bovenste nimf was. Na een korte maar felle dril kon ik het snoekje in mijn schepnet laten glijden. Het kleine haakje zat keurig in zijn lip en na een paar foto’s mocht hij weer zwemmen.

We visten allebei weer verder. Martin had ook zijn splitcane gepakt. Hij ving nog wel een aardige ruisvoorn. Ik ving alleen nog wat kleine blankvoorntjes. Het werd donker. Tijd om naar huis te gaan.